Zanim przedsiębiorca zwiąże konsumenta umową w tradycyjnych okolicznościach, musi w sposób jasny i zrozumiały poinformować go o:
- głównych cechach świadczenia, z uwzględnieniem jego przedmiotu i sposobu porozumiewania się z konsumentem;
- swoich danych identyfikujących, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował działalność gospodarczą, numerze, pod którym została ona zarejestrowana (NIP lub KRS), adresie pod którym prowadzi przedsiębiorstwo (to istotne w przypadku sporu sądowego) i jego numerze telefonu;
- łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami, a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala na wcześniejsze obliczenie ich wysokości – o sposobie, w jaki będą one obliczane, jak również o istnieniu opłat dodatkowych (np. kosztów dostawy) oraz ich wysokości lub obowiązku ich uiszczenia (jeżeli nie jest znana wysokość);
- sposobie i terminie spełnienia świadczenia i stosowanej procedurze rozpatrywania reklamacji;
- przewidzianej przez prawo odpowiedzialności przedsiębiorcy za jakość świadczenia – np. poprzez wskazanie, że ponosi on odpowiedzialność za wadę produktu na zasadach określonych w przepisach dotyczących rękojmi;
- treści usług posprzedażnych i gwarancji;
- czasie trwania umowy lub – gdy umowa jest zawarta na czas nieokreślony lub ma ulegać automatycznemu przedłużeniu – o sposobie i przesłankach jej wypowiedzenia;
- funkcjonalności treści cyfrowych oraz stosowanych technicznych środkach ich ochrony – np. informacja o zabezpieczeniu płyty CD przed kopiowaniem;
- mających znaczenie interoperacyjnościach treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem – np. informacja na temat systemu operacyjnego wymaganego do prawidłowej obsługi oprogramowania.
Uwaga!
Powyższe zasady nie dotyczą umów związanych z drobnymi sprawami życia codziennego wykonywanych natychmiast po zawarciu, np. zakupu biletu do kina bezpośrednio przed seansem.
Podstawa prawna: art. 8-9 ustawy o prawach konsumenta
Źródło: Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
