Określenie usługi edukacyjne jest używane w odniesieniu do wszystkich usług, które są związane z kształceniem, rozpoczynając od nauki języka, poprzez kursy przygotowawcze do matury, aż po płatne studia. Do umów o świadczenie usług edukacyjnych stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego regulujące umowę zlecenia. Istotą umowy o świadczenie usługi edukacyjnej jest zobowiązanie szkoły do przeprowadzenia w sposób należyty zajęć, zgodnych z proponowanym programem nauki. Konsument za świadczone usługi uiszcza opłatę jednorazowo lub w ratach.
Standardem na rynku usług edukacyjnych jest stosowanie wcześniej przygotowanych przez szkoły umów. Konsumenci z reguły nie mają możliwości negocjowania postanowień umowy
oraz kształtowania ich treści w porozumieniu ze szkołą. Tym bardziej konsument przed podpisaniem umowy powinien dokładnie przeczytać zarówno umowę, jak i regulamin szkoły. Podpisane
przez konsumenta dokumenty będą źródłem praw i obowiązków stron umowy. Należy pamiętać,
że szkoła wyższa ma obowiązek uregulować warunki odpłatności za studia w formie pisemnej umowy zawartej pomiędzy uczelnią, a studentem. Aby zadbać o swoje interesy należy dążyć do tego,
aby każda inna umowa o świadczenie usługi edukacyjnej była zawierana w formie pisemnej.
Zawierając umowę ze szkołą zadbajmy o to, aby w umowie wyraźnie był oznaczony:
• przedsiębiorca,
• czas obowiązywania umowy,
• zasady odpłatności za naukę, czyli wysokość, terminy i sposób wnoszenia opłat,
• zobowiązania szkoły (liczba, terminy i miejsce zajęć oraz ich rodzaj).
Zwróćmy również uwagę, jak są uregulowane kwestie:
• rezygnacji z nauki,
• konsekwencje, które jesteśmy zobowiązani ponieść, gdy spóźnimy się z zapłatą za naukę.
Szkoły zwykle stosują gotowe wzory umów. Umowy często zabezpieczają interesy szkoły,
a dyskryminują osoby korzystające z usług szkoły. Wyniki kontroli przeprowadzonych przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w szkołach wyższych i szkołach językowych potwierdzają,
że przedsiębiorcy stosują niedozwolone postanowienia umowne. Aby dane postanowienie zostało uznane za niedozwolone musi być nie uzgodnione indywidualnie z konsumentem oraz kształtować prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Klauzula uznana za niedozwoloną nie wiąże konsumenta. W chwili obecnej w rejestrze klauzul niedozwolonych, prowadzonym przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów znajduje się blisko 200 zapisów z branży edukacyjnej. Od momentu wpisania klauzuli niedozwolonej do rejestru jej stosowanie w obrocie z konsumentami staje się zakazane. Z analizy niedozwolonych klauzul znajdujących się w rejestrze wynika, że szkoły najczęściej:
• zastrzegają sobie prawo do jednostronnej zmiany umowy lub jej istotnych punktów dotyczących w głównej mierze opłaty za naukę (czesnego w przypadku szkół wyższych),
Należy podkreślić, że konsument powinien mieć możliwość oszacowania całkowitego kosztu nauki. Brak określonych precyzyjnych przesłanek dla zmian opłaty za naukę, czy też maksymalnej wysokości o jaką może ona wzrosnąć narusza interesy konsumentów.
• przyznają sobie wyłączne prawo do wiążącej interpretacji umowy, zastrzegają przykładowo, że interpretacji postanowień regulaminu dokonuje rektor, a to pozwala na jednostronne kształtowanie treści umowy,
• przyznają sobie prawo do zatrzymania wniesionych przez konsumenta opłat i czesnego
w przypadku jego rezygnacji z nauki,
PODSTAWA PRAWNA
- Kodeks cywilny
(adres: http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19640160093)
